Με τη συμμετοχή μερικών δεκάδων αγωνιστών πραγματοποιήθηκε χθες 30/5 η ανοιχτή εκδήλωση των Δρόμων Αντίστασης στην πλατεία Καλογήρων, στη Δάφνη. Οι Δρόμοι Αντίστασης άνοιξαν το ζήτημα της επίθεσης στην εκπαίδευση που έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας ενώ παρέμβαση έκανε και η διωκόμενη εκπαιδευτικός Χρύσα Χοτζόγλου.
Η περίπτωση της Χοτζόγλου είναι χαρακτηριστική της στάσης του υπουργείου και του κράτους. Το “αδίκημα” της Χρύσας; Συμμετείχε σε κοινή κινητοποίηση εκπαιδευτικών μαθητών και φώναξε συνθήματα κατά της αξιολόγησης. Με όχημα την αξιολόγηση, το σύστημα έχει βλέψεις να προχωρήσει τις απολύσεις και την πειθάρχηση συνολικά στο δημόσιο. Όποιος σηκώνει κεφάλι, όποιος εκφράζει μη αρεστή άποψη, διώκεται. Πάνω από 2.500 εκπαιδευτικοί είναι αντιμέτωποι με πειθαρχικά με την κατάσταση στα σχολεία να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική για μαθητές και καθηγητές.
Το σύστημα έχει βάλει στο στόχαστρο τη νεολαία. Οι μαθητές αντιμετωπίζουν τεράστιους ταξικούς φραγμούς για να τελειώσουν τη δευτεροβάθμια. Διώκονται με το παραμικρό, ενώ το κράτος ήδη σχεδιάζει “σχολεία για παραβατικούς” και απλήρωτη (τη βαφτίζει “κοινωνική”) εργασία. Παράλληλα θέλει να δηλητηριάσει τα μυαλά της είτε διοργανώνοντας φίεστες-ξέπλυμα του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ είτε αβαντάροντας το φασισμό στα σχολεία. Στα πανεπιστήμια, δρομολογούνται οι πρώτες διαγραφές φοιτητών και στελέχη του υπουργείου ήδη μιλούν για διαγραφές ως πειθαρχικό μέσο.
Είναι ξεκάθαρο πως στόχος του συστήματος είναι να καθυποτάξει τη νεολαία και το λαό. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να τους έχει έρμαιο στις επιδιώξεις του και στα φιλοπόλεμα σχέδιά του. Ο κόσμος της γειτονιάς καταλαβαίνει πως η κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία τον αγγίζει γιατί αφορά το μέλλον το δικό του και των παιδιών του. Και αυτό φάνηκε τόσο από τις τοποθετήσεις όσο και από τους περαστικούς που κοντοστέκονταν να ακούσουν, να ενημερωθούν, να συζητήσουν.
Η “βεντάλια” της επίθεσης από πλευράς συστήματος έχει ανοίξει. Ο λαός και οι εργαζόμενοι καλούνται να σηκώσουν το γάντι και να αντιδράσουν. Να αντισταθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και τη ζωή τους. Εκεί και μόνο εκεί που μπορούν να κερδίσουν. Στους δρόμους!
Επόμενο ραντεβού η συμμετοχή στις 12/6 στην απογευματινή κινητοποίηση που έχει καλέσει η Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στις Συνδικαλιστικές Διώξεις και Απολύσεις.
Παρακάτω η ομιλία της Χ. Χοτζόγλου:
"Φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές από τους Δρόμους Αντίστασης
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση στη σημερινή σας εκδήλωση. Ελπίζω να συμβάλλω με τη συμμετοχή μου εδώ στο άνοιγμα της συζήτησης γύρω από την επίθεση, που με αιχμή την εκπαίδευση, στοχεύει στην πλήρη αμφισβήτηση των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλειά, τις σπουδές, τις συνδικαλιστικές – πολιτικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Θα αναφερθώ σε κάποια στοιχεία ενδεικτικά (που αφορούν την εκπαίδευση) για την περίοδο που διανύουμε:
2.500 εργαζόμενοι στην εκπαίδευση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα απεργούν και διώκονται πειθαρχικά ενώ απειλούνται με απόλυση με βάση τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού περί συνταγματικής άρσης της μονιμότητας, για όσους «επί της αρχής» αρνούνται την αξιολόγηση.
25.000 μαθητές/τριες δεν εισήχθησαν την προηγούμενη χρονιά στο Πανεπιστήμιο λόγω ενός κόφτη που σκαρφίστηκε το Υπουργείο για να περιορίσει τον αριθμό των εισαχθέντων, της λεγόμενης Ε.Β.Ε.
330.000 φοιτητές/τριες απειλούνται άμεσα με διαγραφή από τα Πανεπιστήμια (ένας στους δύο!) επειδή δεν τελείωσαν τις σπουδές μέσα στα χρονικά όρια που νομοθέτησε η κυβέρνηση το 2022 . Επιπλέον, η φοιτητική νεολαία απειλείται με διαγραφή για συμμετοχή σε κινηματικές διαδικασίες εντός ή εκτός του Πανεπιστημίου, εφόσον κατηγορηθεί για αξιόποινες πράξεις όπως η… αφισοκόλληση (βλ. φθορά δημόσιας περιουσίας)
Αν κάποιος περιέγραφε αυτή την πραγματικότητα δέκα χρόνια πριν θα λέγαμε ότι αυτά δεν μπορεί να συμβούν. Ότι θα γίνει χαμός εάν κάποια κυβέρνηση επιχειρήσει να τα επιβάλλει. Και όμως συμβαίνουν όλα μαζί, ταυτόχρονα. Παράλληλα, οι αντιστάσεις που μέχρι τώρα έχουν αναπτυχθεί ενώ αποτελούν μια σημαντική βάση για τον αγώνα, υπολείπονται ώστε να αποτελέσουν την δύναμη ανατροπής αυτών των μέτρων.
Γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση στην εκπαίδευση; Μήπως λόγω ανικανότητας της κυβέρνησης; Από αδιαφορία;
Αλλά και ο κόσμος; Γιατί δεν αντιδρά; Είναι βολεμένος. Απολίτικος. Τους ψήφησε! Συμφωνεί (όπως καταδεικνύεται από τη δημοσκόπηση του Πρώτου Θέματος που λέει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι οι ίδιοι θέλουν να απολυθούν)!
Να τα πάρουμε με τη σειρά. Για την επίθεση στην εκπαίδευση:
Το δημόσιο σχολείο, στην πραγματικότητα η εκπαίδευση στον καπιταλισμό υπηρετεί έναν διπλό ρόλο. Τον κατανεμητικό και τον ιδεολογικό.
Από τη μία κατανέμει το μαθητικό δυναμικό, ανάλογα με την κοινωνική του τάξη, στις υπάρχουσες θέσεις εργασίας. Οι κακοπληρωμένες δουλειές, η χειρωνακτική εργασία προορίζεται για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Αυτή η ταξική κατανομή νομιμοποιείται μέσα από τις δήθεν αντικειμενικές εξετάσεις εντός σχολείου. Όσο περισσότερες οι εξετάσεις όμως, τόσο αυτοί που πλήττονται είναι τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, διπλά εξαρτημένη και εντελώς αποβιομηχανοποιημένη, σε μια χώρα όπου κανένας στοιχειώδης σχεδιασμός δεν μπορεί να γίνει από μια αστική τάξη που έχει συνδέσει τα συμφέροντα της με τα συμφέροντα και τον σχεδιασμό των Αμερικάνων και ευρωπαίων πατρώνων της, παρασιτική και τυχοδιωκτική, όπου το μεγάλο μέρος της απασχόλησης αφορά το τομέα των υπηρεσιών και την λεγόμενη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, δεν χρειάζονται «πολλοί» απόφοιτοι Πανεπιστημίου. Τα παιδιά της εργατικής τάξης προορίζονται για την κακοπληρωμένη εργασία και οι ταξικοί κόφτες όπως η ΕΒΕ, η Τράπεζα Θεμάτων, το Εθνικό Απολυτήριο, τα Ωνάσεια σχολεία και τα Τεχνικά Γυμνάσια φροντίζουν… «αξιοκρατικά» για αυτή την άδικη κατανομή.
Από την άλλη, ο ιδεολογικός ρόλος του σχολείου είναι εξίσου σημαντικός για το κράτος, που αναλαμβάνει ως συλλογικός καπιταλιστής την ευθύνη αυτής της παρέμβασης στη νεολαία για την κυριαρχία και αναπαραγωγή των σάπιων ιδεών και αξίων του εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος. Το γεγονός ότι αυξάνονται συνεχώς τα ιδιωτικονομικά κριτήρια λειτουργίας υποχρεώνοντας τους γονείς να πληρώνουν για τις σπουδές των παιδιών τους, δεν αναιρεί αυτήν την βασική ευθύνη του αστικού κράτους σε σχέση με την εκπαίδευση. Άλλωστε ακόμη και οι τελευταίες εξελίξεις με τα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και ιδιαίτερα του Χάρβαρντ αποτυπώνουν γλαφυρά αυτήν την πλευρά. Η κρατική χρηματοδότησή θα συνεχιστεί μόνο αν το πανεπιστήμιό ευθυγραμμιστεί με την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου προετοιμάζονται οι όροι για τον Γ’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σε τέτοιες περιόδους οι χώρες δεν προετοιμάζονται μόνο οικονομικά (βλέπε δηλώσεις Ρούτε για αύξηση των πολεμικών δαπανών και το πρόγραμμα ReArm Europe των 800 δις, αλλά και νέα εξοπλιστικά προγράμματα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση των 25 δις ευρώ) αλλά και ιδεολογικά. Προκειμένου να στοιχίσουν τους λαούς ώστε να αποδεχτούν την σφαγή τους, δηλαδή να αιματοκυλιστούν για χάρη μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών και των λακέδων τους.
Τα σχολεία στρατεύονται σε αυτή την υπόθεση πειθάρχησης και τυφλής υπακοής της νεολαίας στο μαύρο μέλλον που της ετοιμάζουν. Τη θέλουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα και πρόθυμη να γίνει κρέας για τα κανόνια τους. Γι αυτό φασιστικοποιούν την κοινωνική, την δημόσια και πολιτική ζωή ρίχνοντας το δηλητήριο του φασισμού – εθνικισμού. Γι αυτό διώχτηκε η Ελευθερία Παλαιστίδου για την εικαστική δημιουργία με τους μαθητές της και το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Γι αυτό σύρθηκαν μαθητές και μαθήτριες στον Πειραιά σε μια φιέστα ξεπλύματος των σιωνιστών δολοφόνων, μια αθλιότητα διοργανωμένη από την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά! Σε μια οργανωμένη εκστρατεία προπαγάνδας της πρεσβείας και του κράτους δολοφόνου για να προωθηθούν και να διαφημιστούν στην ελληνική νεολαία οι μαζικές και σχεδιασμένες δολοφονίες παιδιών, τα εγκλήματα, η γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης.
Η καθημερινότητα στα σχολεία έχει γίνει δυσβάσταχτη για μαθητές και εκπαιδευτικούς. Τα υπερπληθή τμήματα δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας για μια νεολαία που έρχεται αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής, που σπέρνει την φτώχεια και διοικεί με τη βία. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με το Υπουργείο να επιχαίρει για τον αριθμό των αποβολών για χρήση κινητού και να μετράει κάποιες χιλιάδες τιμωρημένους ηλικίας 13 έως 17 ετών. Το τέλος της σχολικής χρονιάς βρίσκει εκπαιδευτικούς γονείς και μαθητές αντιμέτωπους με ένα νέο ποινολόγιο, εμπνευσμένο από μια επιστήμονα της Εγκληματολογίας, η οποία προτείνει κοινωνική εργασία αντί για αποβολές, βλέπε απλήρωτη εργασία και Τεχνικά γυμνάσια δηλαδή σύγχρονα αναμορφωτήρια για τους παραβατικούς 12 χρονους.
Ενδεικτικά αναφέρω έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ η οποία διαπιστώνει ότι το 24,6% του πληθυσμού σε νοικοκυριά με τουλάχιστον ένα παιδί έως 15 ετών δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχουν τα παιδιά του τακτικά σε δραστηριότητες αναψυχής, ενώ για τον φτωχό πληθυσμό το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται σε 74,8%!
Σε αυτό το σχολείο και τις συγκεκριμένες συνθήκες, οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργασιακά τους δικαιώματα, με τους μισθούς πείνας, ενώ γίνονται αποδέκτες της καθημερινής τρομοκρατίας της αξιολόγησης - χειραγώγησης και των πειθαρχικών, των απολύσεων. Για να μην μιλάνε, να μην διεκδικούν να μην αντιστέκονται δίπλα στους μαθητές και τους γονείς τους αλλά να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την αντικοινωνική, αντιεκπαιδευτική, αντιδραστική πολιτική.
Οι 2.500 νεοδιόριστοι συνάδελφοι/ισσες διώκονται γιατί υπερασπίζονται τη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλο το λαό. Ο Δημήτρης Αντωνίου απολύθηκε συμπαραστεκόμενος στον αγώνα των φοιτητών/τριών ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Η Σοφία Καψαλάκη, δασκάλα, διώκεται πειθαρχικά και απειλείται με αργία και απόλυση επειδή ζήτησε διορισμό ειδικού προσωπικού για μαθητή της. Η Ευαγγελία Τριανταφύλλου, νηπιαγωγός, διώκεται πειθαρχικά και απειλείται με αργία και απόλυση επειδή ζήτησε τη δημιουργία επιπλέον τμήματος.
Εγώ διώκομαι πειθαρχικά και ποινικά, από κοινού με τον συναγωνιστή και συνάδελφο Δημήτρη Χαρτζουλάκη, επειδή υπερασπίστηκα την απεργία μέσα στον εργασιακό μου χώρο καθώς και το δικαίωμα της κοινής κινητοποίησης με μαθητές/τριες μέσα στο χώρο του σχολείου, με διαμαρτυρία και συνθήματα ενάντια στην αξιολόγηση. Η αξιολόγηση αποτελεί πολυεργαλείο επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών αλλά και εργαλείο κατηγοριοποίησης σχολείων ώστε να πραγματώνεται ο κατανεμητικός ρόλος της αστικής εκπαίδευσης σε βάρος των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων.
Κατηγορούμαι για χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπή συμπεριφορά εντός υπηρεσίας, για «φωνασκίες», για παρεμπόδιση αξιολογικής διαδικασίας. Επειδή φωνάξαμε με τα παιδιά συνθήματα όπως το «Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί για δωρεάν παιδεία παλεύουμε μαζί» και το «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι». Με ένα αισχρό κατηγορητήριο, με ερωτήσεις κατά την ανάκριση προάγγελο απόλυσης, όπως το αν πιστεύω και υπηρετώ το Σύνταγμα της χώρας, παραπέμφθηκα με το ερώτημα της δυνητικής αργίας, ως επικίνδυνη για το δημόσιο σχολείο.
Το κίνημα αλληλεγγύης και οι απεργοί στις 23 Οκτώβρη εμπόδισαν σε πρώτη φάση την απομάκρυνσή μου από την τάξη, με την ομόφωνα αρνητική γνωμοδότηση του αρμόδιου οργάνου, ώσπου ο ίδιος ο πρώην υπουργός Πιερρακάκης ανέλαβε την πολιτική ευθύνη να με βγάλει σε αργία, ένα βήμα πριν την απόλυση, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τις φρονηματικού τύπου δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι όποιος δεν συμφωνεί με την αξιολόγηση θα απολύεται, με τις δηλώσεις περί συνταγματικής και θεσμικής αναθεώρησης και άρσης της μονιμότητας. Με τελευταία ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη τη νομοθέτηση του νέου πειθαρχικού δικαίου που αναφέρει ότι όποιος δημόσιος υπάλληλος αρνείται δύο φορές να αξιολογηθεί θα απολύεται. Αλλά και για πράξεις που συνιστούν άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος, ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία.
Μήπως αυτή η κατάσταση αφορά μόνο τους Δημόσιους Υπάλληλους;
Υπάρχει μια βιομηχανία απολύσεων για συνδικαλιστικούς και πολιτικούς λόγους, ένα μπαράζ διώξεων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα (πχ Allou Fun Park, Attika Bank, Speedex, νοσοκομεία, Εθνική Λυρική Σκηνή κ.α.). Συνιστούν πια μια καθημερινότητα, έχει ποινικοποιηθεί η συνδικαλιστική – πολιτική δράση. Ακόμη και η έκφραση γνώμης αποτελεί για το σύστημα και την κυβέρνηση «κακόβουλη κριτική» και λόγο απόλυσης.
Οι διώξεις και οι απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους, αλλά και οι διαγραφές των φοιτητών, και οι αποβολές των μαθητών μαζί με το σύνολο των ταξικών φραγμών που υψώνονται αδιάκοπα στο δημόσιο σχολείο αφορούν όλους τους εργαζόμενους και τον λαό. Το όργιο της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς και σπουδών αφορά όλους όσους αντιστέκονται, όσους τολμούν να μιλούν ακόμη και για τα αυτονόητα.
Η απάντηση πρέπει και μπορεί να δοθεί από όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Με εργαλεία τις συλλογικές διαδικασίες, τις διαδηλώσεις, την απεργία. Με το άνοιγμα της πολιτικής συζήτησης μέσα στα σωματεία και τις σχολές αλλά και τις γειτονιές, κόντρα στην προσπάθεια επιβολής σιγής νεκροταφείου. Με πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες, με στόχους αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική που μπορεί να ηττάται αλλά και διεκδίκησης και διεύρυνσης των δικαιωμάτων μας.
Η επιστροφή μου στο σχολείο, μετά την προσωρινή δικαστική διαταγή αναστολής της δυνητικής αργίας, αποτελεί μια σημαντική νίκη για τον κόσμο του αγώνα. Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν ανήκει. Η επιστροφή ενός απεργού εργαζόμενου που απολύθηκε για τη δράση του πίσω στη δουλειά, με το κεφάλι ψηλά, είναι κτήμα και καμάρι όλου του κινήματος. Δόθηκε μια μάχη κόντρα στην κυβέρνηση και την πολιτική της, κόντρα σε όλους τους μηχανισμούς που επιστράτευσε, αλλά και κόντρα στις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των κυβερνητικών και συστημικών παρατάξεων αλλά και αυτών της καθεστωτικής αριστεράς, που ακόμη και σήμερα υπονομεύουν τον αγώνα και κάνουν πλάτες στην επίθεση του συστήματος. Ενάντια στο αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια (βλέπε Νόμος Χατζηδάκη, «δεν διευκόλυνες ως μέλος ΔΣ την αξιολογική διαδικασία»), τον διοικητικό της μηχανισμό, τα ΜΜΕ, την αστυνομία. Ο αγώνας για να παρθούν πίσω ΟΛΕΣ οι διώξεις και τα πειθαρχικά των συναδέλφων πρέπει να συνεχιστεί και πρέπει να είναι απεργιακός και να νικήσει.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Αγώνα ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις και απολύσεις αλλά και οι κατά τόπους επιτροπές και πρωτοβουλίες αγώνα που συγκροτήθηκαν όλο αυτό το διάστημα πανελλαδικά, άνοιξαν το ζήτημα της επίθεσης στην εκπαίδευση στο λαό, άσκησαν πιέσεις σε ομοσπονδίες και σωματεία, κινητοποίησαν κόσμο που ένιωσε τον αγώνα δικό του. Όπως και είναι.
Όλες οι διαδικασίες ευνοήθηκαν από το κλίμα της περιόδου και τη λαϊκή οργή για το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, που είχε ήδη βγάλει τον κόσμο στους δρόμους να διεκδικεί.
Για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, όχι ο κόσμος δεν είναι ούτε αδιάφορος, ούτε βολεμένος, ούτε συμφωνεί με την απόλυση όσων διεκδικούν και την άρση της μονιμότητας. Σε όλους μας λείπουν τα εργαλεία της πάλης, έχουν σπιλωθεί, τα έχουν βρωμίσει και απαξιώσει όσοι υπηρετούν αυτό το αντικοινωνικό σύστημα. Οι μικρές και μεγάλες νίκες που κατακτούν οι εργαζόμενοι, θα ξανανοίξουν δρόμους και θα ξαναγραφτεί η ιστορία από την πλευρά των εργαζομένων και των λαών.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι όλα τα προηγούμενα εκτυλίσσονται παράλληλα με τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και για λογαριασμό των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, με την ανοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, ο αγώνας ενάντια στους εξοπλισμούς, δεν μπορεί παρά να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα όλων των εργαζόμενων και της νεολαίας στην πάλη τους για αυξήσεις στους μισθούς, για συνδικαλιστικά πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα, για κοινωνικά δικαιώματα, συνολικά για το δικαίωμα στην ζωή!"
