Λίγες ώρες χιονόπτωσης ήταν αρκετές για να παραλύσουν ολόκληρη την Αττική. Οδηγοί εγκλωβισμένοι και αβοήθητοι για ώρες σε μεγάλους κεντρικούς δρόμους, επιβάτες τρένων που κινδύνεψε η ζωή τους και μετά από ώρες κατέληξαν στο νοσοκομείο. Νοσοκομεία αποκλεισμένα από το χιόνι, κάποια χωρίς ρεύμα και φαγητό για τους ασθενείς. Εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια χωρίς ρεύμα και νερό. Μέρες μετά τη χιονόπτωση εξακολουθεί να επικρατεί ένα χάος, σε πολλά νοσοκομεία εξακολουθεί να είναι δύσκολη η πρόσβαση, ο λαός υποφέρει για να μπορέσει να πάει στη δουλειά του, τα σχολεία παραμένουν κλειστά και κυρίως κανείς δεν μιλά για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή του, που είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους από όλη αυτή την ταλαιπωρία ή που κινδύνευσαν άμεσα.
Η κυβέρνηση, η περιφέρεια και οι δήμοι πετούν ο ένας τις ευθύνες στον άλλο, ψελλίζουν καμιά ψεύτικη συγνώμη ενώ δεν λείπουν και οι φωνές που λένε ότι φταίνε όσοι δεν έχουν αλυσίδες για το χιόνι και ψάχνουν πάλι την προσωπική ευθύνη στον κάθε εργαζόμενο που προσπαθούσε να πάει στη δουλειά ή το σπίτι του. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στις οποίες έχουν ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία που φτιάχτηκε με τον κόπο και το υστέρημα του λαού, Αττική οδός, ΤΡΕΝΟΣΕ, ΔΕΗΔΕ, απέδειξαν ότι υπάρχουν μόνο για να εισπράττουν κέρδη εγκαταλείποντας τους πελάτες τους στο έλεος του χιονιά.
Μήπως όμως είναι η πρώτη φορά; Από την πανδημία που θερίζει, με πάνω από 23.000 νεκρούς μέχρι τους σεισμούς και τις πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων η κατάσταση είναι η ίδια. Η κυβέρνηση προσποιείται ότι όλα είναι υπό έλεγχο, η αντιπολίτευση ζητάει εκλογές απλώς για να ξεχάσουμε ότι έκανε τα ίδια ως κυβέρνηση λίγα χρόνια πριν και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος έχει τους λιγότερους νεκρούς μετά από κάθε καταστροφή. Αυτό που επιβεβαιώνεται κάθε φορά είναι ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες έχουν διαλύσει κάθε κοινωνική παροχή και δικαίωμα.
Ο λαός μετράει νεκρούς και απώλειες, συσσωρεύει οργή και αγανάκτηση. Ζούμε με προσωπική μας ευθύνη, εμείς πρέπει να φροντίσουμε να μην κολλήσουμε Κορωνοϊό έστω και αν χρειάζεται να στοιβαχτούμε για ώρες στα λεωφορεία για να πάμε στη δουλειά. Εμείς φταίμε και όταν ο εργοδότης αρνείται να εφαρμόσει τα μέτρα ασφαλείας για να μην μειωθούν τα κέρδη του. Εμείς φταίμε όταν πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από τη δουλειά βρεθούμε στο λάθος δρόμο και αποκλειστούμε στο χιόνι. Εμείς φταίνε που δεν μπορούμε να ζήσουμε με μισθούς πείνας όταν όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες ακριβαίνουν κατακόρυφα. Εμείς φταίμε όταν κάτω από το βάρος όλης αυτής της πίεσης και του αδιεξόδου βγαίνουμε στο δρόμο να διαδηλώσουμε, να απεργήσουμε και βρισκόμαστε απέναντι σε ΜΑΤ, αστυνομία και πρόστιμα.
Το ερώτημα είναι ως πότε θα φταίμε; Ως πότε θα κουβαλάμε στις πλάτες μας το βάρος της κοινωνικής ευθύνης. Πότε θα βάλουμε μπροστά τη δύναμη που μας δίνει το συλλογικό δικαίωμα. Να συζητήσουμε, να οργανώσουμε και να αντισταθούμε στην πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος που καταδυναστεύει τις ζωές μας.
Όχι άλλοι νεκροί από την δολοφονική πολιτική τους
Όχι στη φτώχεια και την εξαθλίωση
Μέτρα προστασίας για το λαό
