«Να βγει η δουλειά…»

Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή τη φράση από τους προϊσταμένους και εργοδότες; Μαζί έρχονται και τα “να βιαστούμε να προλάβουμε”, “να πετύχουμε το στόχο μας”, “να μη μείνει πίσω το έργο”. Προτροπές για να δικαιολογήσουν τα ατελείωτα ωράρια, τις αμοιβές πείνας και τις απλήρωτες υπερωρίες, το άγχος και την εξάντληση. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα για τους συμβασιούχους (ΣΟΧ, ΕΣΠΑ, ΟΑΕΔ), ο ελλιπής αριθμός αναλώσιμων εργαζομένων στις περισσότερες υπηρεσίες, τα κενά σε μόνιμο προσωπικό που βγαίνει στη σύνταξη, οι ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ δικαιολογούνται με την “ελλιπής χρηματοδότηση”. Η εντατικοποίηση, η έλλειψη μέτρων προστασίας έρχεται σαν φυσική συνέπεια του “δε βγαίνουμε”. Αλλά και όταν κακήν κακώς τηρούνται τα προβλεπόμενα από το νόμο (και όλοι ξέρουμε ότι το νόμο τον φτιάχνει το κεφάλαιο στα μέτρα του), έρχεται το “ανθρώπινο λάθος”, παναπεί: κακό του κεφαλιού σου που δε πρόσεχες.


Για να βγει η δουλειά λοιπόν βρίσκονται στο νοσοκομείο σε βαριά κατάσταση τέσσερις εργαζόμενοι της MOTOR OIL. Για να βγει η δουλειά βρήκε τον τραγικό θάνατο στις 11 Γενάρη ένας εργάτης στα οδικά έργα της ΑΚΤΩΡ στην Ξάνθη. Για να βγει η δουλειά την παραμονή Πρωτοχρονιάς στη Χαλκίδα σκοτώθηκε την ώρα της εργασίας ένας οδοκαθαριστής. Για να βγει η δουλειά έχουν χάσει τη ζωή τους και έχουν τραυματιστεί το τελευταίο διάστημα οι εργάτες στη ΛΑΡΚΟ, στη ΒΙΚΡΕ της Καβάλας, στην ΕΛΒΙΖ στη Ξάνθη, στο Βενιζέλειου Νοσοκομείο Ηρακλείου, στο Δήμο Ηλιούπολης και πάμπολλοι εργαζόμενοι στην καθαριότητα στους ΟΤΑ, καθώς συνεχίζουν να πεθαίνουν και να σακατεύονται σε όλη την Ελλάδα.

Για να βγαίνει η δουλειά, δηλαδή το κέρδος, το βάρβαρο και απάνθρωπο σύστημα δε θέλει απλά να δουλεύεις ήσυχα και πειθήνια. Απαιτεί να θυσιάζεις την υγεία σου και να προσφέρεις την ίδια σου τη ζωή όταν “τύχει” η κακιά στιγμή.

Δρόμος άλλος από την αντίσταση και διεκδίκηση του δικαιώματος στη ζωή και στη δουλειά δεν υπάρχει. Γίνεται όμως να αντιμετωπίσεις μόνος σου το αφεντικό, τον προϊστάμενό σου, όταν αυτοί έχουν τις πλάτες του νόμου και της τάξης τους; Η επίθεση που δεχόμαστε είναι καλά συγκροτημένη και έχει στόχο να σαρώσει στο διάβα της την κάθε κατάκτηση. Απέναντί της εμείς πρέπει να προτάξουμε τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη στους συναδέλφους μας. Μόνο ο μαζικός οργανωμένος ταξικός αγώνας έχει προοπτική και μπορεί να αντισταθεί στο κλέψιμο των εργασιακών δικαιωμάτων που απομένουν, να διεκδικήσει και να κερδίσει νέα.

Σαν πρώτο βήμα έρχεται μπροστά μας η απεργία στις 18 Φλεβάρη 2020. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις για:

• Σταθερή και μόνιμη δουλειά - δουλειά με δικαιώματα για όλους!

• Καμιά ανοχή στα εργατικά “ατυχήματα”- δολοφονίες εργατών!

• Κανένας στη δουλειά χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας!

• Όχι στην ανακύκλωση της ανεργίας μέσω των ελαστικών σχέσεων εργασίας ή των εργαζομένων στους ΟΤΑ - Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ!

• Οργάνωση-αντίσταση-διεκδίκηση για τα δικαιώματά μας στην εργασία!

Δρόμοι Αντίστασης