Ολοένα και χειρότερες ρυθμίσεις φέρνει η κυβέρνηση ενάντια στους εργαζόμενους, την ώρα που απειλείται η ζωή τους από τη διάλυση του συστήματος περίθαλψης. Κατάσταση στην οποία οδήγησε η διαχρονική πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν, στη λογική του περιορισμού των λαϊκών κατακτήσεων και του «κόστους» τους για το κεφάλαιο, που αντιμετωπίζει τις λεγόμενες κοινωνικές παροχές ως «ξένο σώμα». Οι τέσσερις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα με αφορμή τον κορονοϊό (25/2, 11/3, 14/3 και 20/3) περιλαμβάνουν κλιμακωτά αντεργατικά μέτρα, που συγκροτούν μια σκληρή ταξική επίθεση που αξιοποιεί την πανδημία και επιβάλλει από τώρα τους όρους ώστε οι εργαζόμενοι να πληρώσουν και τις οικονομικές συνέπειές της για μια ολόκληρη περίοδο.
Οι διατάξεις των ΠΝΠ χτυπούν κάθε εργασιακό δικαίωμα, από το ωράριο και την άδεια μέχρι το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά και το μισθό, ενώ ούτε η απεργία δεν εξαιρείται. Ακόμα κι οι ελάχιστες διατάξεις που παρουσιάζονται σαν προστατευτικές για τους εργαζόμενους, στην πραγματικότητα επιδοτούν την εργοδοσία, επιχειρούν να μετριάσουν το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και προβλέπονται στο βαθμό που δεν έρχονται σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντεργατική κατεύθυνση. Η εφαρμογή τους, άλλωστε, περιορίζεται από τον αρνητικό συσχετισμό και την εργασιακή ζούγκλα που έτσι κι αλλιώς κυριαρχούσε και ενισχύεται από τη γενική κατεύθυνση στήριξης της εργοδοσίας από την κυβέρνηση. Οι περισσότερες ρυθμίσεις αφορούν σε διευκολύνσεις για το κεφάλαιο, είτε απέναντι στους εργαζόμενους είτε απέναντι στις υποχρεώσεις προς το κράτος (του), με τις δεύτερες να αποτελούν πιθανή δικαιολογία για τα επόμενα χτυπήματα στις κατακτήσεις λαού κι εργαζόμενων λόγω… κακών κρατικών οικονομικών.
Στις επιχειρήσεις που έχουν οριστεί από το υπ. Οικονομικών ως «πληττόμενες από τον κορονοϊό» (δηλαδή όσες έχουν κλείσει με αποφάσεις της κυβέρνησης, αλλά και πολλές περισσότερες) δίνεται η δυνατότητα αναστολής των συμβάσεων εργασίας μέρους ή του συνόλου των εργαζόμενων σ’ αυτές, για τουλάχιστον ένα μήνα (τουλάχιστον μέχρι 20 Απρίλη) και με ενδεχόμενο παράτασης. Πρόκειται για μια «προσωρινή απόλυση», δηλαδή πλήρης κάλυψη της απαίτησης της εργοδοσίας να μην πληρώσει μισθούς (και ασφαλιστικές εισφορές) για όποιο κομμάτι του προσωπικού της επιλέγει. Ήδη από την απαγόρευση λειτουργίας που προβλεπόταν στην πρώτη ΠΝΠ, οι αντίστοιχοι εργοδότες επικαλέστηκαν «ανωτέρα βία» και σταμάτησαν να πληρώνουν μισθούς. Με την τελευταία ΠΝΠ, αυτή η αυθαιρεσία νομιμοποιείται για κάθε περίπτωση εργαζόμενου που δούλευε σε χώρο που έκλεισε και επεκτείνεται με τον πιο ελαστικό τρόπο.
Για τις επιχειρήσεις που έχουν κύριο Κωδικό Αριθμό Δραστηριότητας (ΚΑΔ) έναν από αυτούς που περιλαμβάνονται στη λίστα του υπ. Οικονομικών (345 δραστηριότητες μέχρι και 24/3), δίνεται απόλυτη δυνατότητα στον εργοδότη να αποφασίσει πόσους και ποιους εργαζόμενους χρειάζεται (διάβαζε μπορεί να εκμεταλλευτεί σ’ αυτή τη φάση), με τις υποχρεώσεις του προς τους υπόλοιπους να εξαφανίζονται. Οι εργαζόμενοι που θα παραμείνουν άλλωστε θα εξαναγκαστούν σε εξαντλητικά ωράρια για να καλύψουν και τους υπόλοιπους, καθώς η αναστολή υποχρέωσης καταχώρησης του ωραρίου στο σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» (από 11/3) καθώς και η δυνατότητα υπερωριακής απασχόλησης ακόμα κι αν έχουν εξαντληθεί τα ανώτατα όρια (από 14/3) έχει δώσει το πράσινο φως για αδιάκοπη εντατικοποίηση, ακόμα και στις (ελάχιστες) περιπτώσεις που οι υπερωρίες δηλώνονται και πληρώνονται. Οι δε επιχειρήσεις που δεν έχουν κύριο ΚΑΔ από τη λίστα, αλλά επιμέρους δραστηριότητές τους έχουν απαγορευτεί, εξακολουθούν να μπορούν να επικαλεστούν «ανωτέρα βία» και να μην πληρώνουν τους αντίστοιχους εργαζόμενους.
Για τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων με κύριο ΚΑΔ από τη λίστα, των οποίων η σύμβαση εργασίας αναστέλλεται από τον εργοδότη, προβλέπεται εφάπαξ «αποζημίωση ειδικού σκοπού», (που ορίστηκε στα 800€ με υπουργική απόφαση) και κάλυψη των ασφαλιστικών τους εισφορών από το κράτος με βάση το δηλωμένο μισθό τους.
Το πρώτο ζήτημα είναι ότι τα 800€ –που καλύπτουν διάστημα από έναν ως ενάμιση μήνα ανάλογα με την περίπτωση– μπορεί να είναι πολύ λιγότερα από το μισθό που χάνουν οι εργαζόμενοι και σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λιγότερα από τις υποχρεώσεις που έχουν να καλύψουν και ειδικά σ’ αυτή την περίοδο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι πως προϋπόθεση για την είσπραξη του ποσού είναι ο εργοδότης να έχει δηλώσει αυτή την αναστολή της σύμβασης εργασίας. Καθώς οι συνέπειες για τους εργοδότες σε περίπτωση μη δήλωσης είναι μόνο ο αποκλεισμός τους από τα μέτρα προσωρινής αναστολής ή διευκόλυνσης πληρωμής οικονομικών υποχρεώσεών τους προς το κράτος, δημιουργείται ένα εκβιαστικό πλαίσιο προς αξιοποίηση. Ήδη από την πρώτη μέρα των σχετικών δηλώσεων, εμφανίστηκαν καταγγελίες για εργοδότες που απαιτούν από τους εργαζόμενους να τους δώσουν κομμάτι από τα 800€ σαν «αντάλλαγμα» για τη δήλωση.
Το τρίτο ζήτημα είναι ότι δυνατότητα δήλωσης έχουν μόνο οι επιχειρήσεις με κύριο ΚΑΔ που περιλαμβάνεται στη λίστα του υπ. Οικονομικών. Επομένως αποκλείονται όλοι οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν και δεν πληρώνονται λόγω απαγόρευσης λειτουργίας δευτερεύουσας δραστηριότητας της επιχείρησης (πχ. επιχείρηση με κύριο ΚΑΔ χονδρικό εμπόριο και δευτερεύον λιανικό εμπόριο –με τα καταστήματα λιανικής να έχουν κλείσει– ή εταιρία με φούρνους και καφετέριες, όπου λειτουργεί η κύρια δραστηριότητα –ο φούρνος– αλλά δεν λειτουργούν οι καφετέριες).
Τέλος, καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εργοδότες να εξαναγκάσουν εργαζόμενους να δουλεύουν κανονικά ενώ ταυτόχρονα τους δηλώνουν σε αναστολή για να μην πληρώσουν το μισθό τους, αφού οι εργαζόμενοι «θα πάρουν τα 800».
Η κυβέρνηση, δια στόματος Μητσοτάκη την περασμένη εβδομάδα, υποστηρίζει ότι «όποιες απολύσεις γίνουν θα είναι παράνομες». Στην πραγματικότητα, η ΠΝΠ που υπέγραψε στις 20/3 προβλέπει ότι θεωρούνται άκυρες μόνο οι απολύσεις που έγιναν από 18 Μάρτη και μετά, και μόνο για επιχειρήσεις που η δραστηριότητά τους έχει απαγορευτεί με κρατική εντολή.
Άκυρες επίσης θεωρούνται οι απολύσεις που γίνονται με καταγγελία της σύμβασης εργασίας μετά τις 20 Μάρτη από εργοδότες που προχωρούν σε (μερική ή ολική) αναστολή συμβάσεων εργασίας και για όσο διάστημα ισχύει η αναστολή, με βάση τα προηγούμενα. Μετά την αναστολή, οι συγκεκριμένοι εργοδότες υποχρεούνται μόνο «να διατηρήσουν τον ίδιο αριθμό θέσεων εργασίας για χρονικό διάστημα ίσο με εκείνο της αναστολής». Με άλλα λόγια, όσο οι εργαζόμενοι δεν εργάζονται δεν μπορούν να απολυθούν!!!
Όσες απολύσεις έγιναν πριν τις 18 Μάρτη, οι οποίες υπολογίζονται σύμφωνα με το υπ. Εργασίας σε 41.000 (αλλά θα αποδειχτούν περισσότερες καθώς πολλοί έσπευσαν να απολύσουν και αργότερα δηλώνοντας προηγούμενη ημερομηνία), είναι καθ’ όλα «νόμιμες». Μάλιστα, η ΠΝΠ εντάσσει αυτούς τους απολυμένους στους δικαιούχους της «αποζημίωσης ειδικού σκοπού» (τα 800€), είτε έχασαν τη δουλειά τους με καταγγελία της σύμβασης εργασίας είτε με «οικειοθελή αποχώρηση». Ενώ λοιπόν σ’ αυτή την περίπτωση αναγνωρίζεται έμμεσα ότι οι «οικειοθελείς αποχωρήσεις» κρύβουν απόλυση μέσω εξαναγκασμού σε παραίτηση, αυτές οι μεθοδεύσεις νομιμοποιούνται ακόμα κι όταν οι τυπικές απολύσεις θεωρούνται άκυρες (δηλαδή μπορεί να ανατραπούν με απόφαση δικαστηρίου μετά από άγνωστο χρόνο και με ερωτηματικό αν ο εργοδότης πραγματικά θα υλοποιήσει την απόφαση).
Επιπλέον, η επιλογή της κυβέρνησης για υποχρέωση διατήρησης του αριθμού των θέσεων εργασίας –που υποτίθεται ότι διασφαλίζει κάτι– στην ουσία επιτρέπει (αν όχι παροτρύνει) την αντικατάσταση του προσωπικού με άλλους εργαζόμενους αμέσως μόλις τελειώσει η περίοδος αναστολής των συμβάσεων εργασίας και φυσικά με πολύ χειρότερους μισθούς, σε περιβάλλον σκληρών εκβιασμών. Ακόμα κι αυτή η υποχρέωση ισχύει για ένα μικρό διάστημα (ενός μήνα με τα σημερινά δεδομένα), μετά από το οποίο οι απολύσεις απελευθερώνονται.
Στο άρθρο 9 της πιο πρόσφατης ΠΝΠ (20/3) προβλέπεται η δυνατότητα οποιουδήποτε εργοδότη –ανεξάρτητα αν η επιχείρηση θεωρείται πληττόμενη από τον κορονοϊό ή όχι– να θέσει με μονομερή του απόφαση σε εκ περιτροπής εργασία τους εργαζόμενους, χωρίς καμία από τις προϋποθέσεις που ίσχυαν μέχρι σήμερα (αποδεδειγμένα περιορισμένη δραστηριότητα της επιχείρησης, διαβούλευση με εκπροσώπους των εργαζόμενων κ.ά.). Μόνη προϋπόθεση είναι η εκ περιτροπής εργασία να γίνεται ανά βδομάδα και να αφορά τουλάχιστον τους μισούς εργαζόμενους στην επιχείρηση. Επιτρέπεται η μείωση της δουλειάς μέχρι τις δυο βδομάδες το μήνα (με αντίστοιχη μείωση του μισθού, δηλαδή μέχρι και 52%) και για διάστημα 6 μηνών. Χαρακτηριστικό του τρόπου που κινείται η κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι το μέτρο ονομάζεται «λειτουργία επιχειρήσεων με προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας» χωρίς να αναφέρει πουθενά τον όρο «εκ περιτροπής εργασία», ενώ προβλέπει υποχρέωση διατήρησης του αριθμού εργαζόμενων μόνο όμως για το διάστημα που επιβάλει την εκ περιτροπής εργασία.
Ανεξάρτητα αν η υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του μέτρου τελικά περιορίσει τη δυνατότητα αυτή «μόνο» στις «επιχειρήσεις που πλήττονται» ή/και μειώσει τη διάρκειά του, η πολιτική κατεύθυνση που παρέχει την «ευελιξία» στο κεφάλαιο να μετακυλίσει τις επιπτώσεις της κρίσης με αφορμή τον κορονοϊό στους εργαζόμενους παραμένει. Και τροφοδοτεί την εργοδοσία με μια σειρά εργαλεία και, κυρίως, με την πολιτική στήριξη κάθε είδους αυθαιρεσίας. Ο «παραδοσιακός» μηχανισμός επιβολής εκ περιτροπής εργασίας άλλωστε παραμένει σε ισχύ και είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθεί κατά κόρον το επόμενο διάστημα.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το άρθρο 10 της ίδιας ΠΝΠ, που επιτρέπει τη μεταφορά προσωπικού σε άλλη επιχείρηση στον ίδιο όμιλο, εφόσον πρόκειται για περίπτωση «που πλήττεται», χωρίς κανέναν περιορισμό πέραν της «διατήρησης, συνολικά, του ίδιου αριθμού εργαζόμενων». Επιτρέπεται δηλαδή η μεταφορά εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που μπορεί να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, με χειρότερες συλλογικές συμβάσεις, σε διαφορετικό αντικείμενο κ.ο.κ. και μάλιστα χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, ούτε με απαγόρευση των απολύσεων.
Ήδη από τις ΠΝΠ της 11/3 και της 14/3, προωθήθηκε η καταστρατήγηση του ωραρίου σε όσους χώρους δουλειάς παραμένουν σε λειτουργία. Από την αναστολή υποχρέωσης καταχώρησης των ωρών εργασίας στο «ΕΡΓΑΝΗ» και τη δυνατότητα υπέρβασης των ανώτατων ορίων υπερωριακής απασχόλησης, μέχρι τη διεύρυνση του ωραρίου τροφοδοσίας επιχειρήσεων τροφίμων και τη δυνατότητα λειτουργίας Κυριακές και αργίες στην παραγωγή, μεταφορά και εφοδιασμό τροφίμων, καυσίμων, φαρμάκων και παραϊατρικού υλικού, το σκηνικό υπερεντατικοποίησης στήθηκε από νωρίς. Σ’ αυτό προστέθηκαν οι προβλέψεις της τελευταίας ΠΝΠ για τα σουπερμάρκετ, το ωράριο των οποίων αυξήθηκε κατά 1 ώρα τις καθημερινές και κατά 2 ώρες το Σάββατο, ενώ δίνεται στον υπ. Ανάπτυξης η δυνατότητα να κηρύξει υποχρεωτική (!) τη λειτουργία τους τις Κυριακές, όποιες και όπου θέλει, για διάστημα 6 μηνών.
Από την αρχή, οι εργαζόμενοι στα σουπερμάρκετ καταγγέλλουν εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς και αυθαιρεσίες (όπως η διακοπή της άδειας ειδικού σκοπού τα σαββατοκύριακα), με σκοπό οι εργοδότες να καρπωθούν την αυξημένη κίνηση αυτών των ημερών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στους εργαζόμενους. Η υποχρέωση Κυριακάτικης λειτουργίας –που υποστήριξε με εμφανή αγωνία ο Γεωργιάδης τις προηγούμενες μέρες– προωθεί τη μόνιμη και συνολική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας που επιδιώκει εδώ και αρκετά χρόνια το σύστημα, έχοντας ήδη πετύχει σοβαρό πλήγμα.
Την ελαστικοποίηση του ωραρίου και την εντατικοποίηση υπηρετεί γενικά και η λογική της εργασίας από απόσταση, με την οποία –επιπλέον– διατηρούνται οι εργαζόμενοι σε απόσταση και απομόνωση. Παρότι στη συγκεκριμένη φάση της πανδημίας του κορονοϊού, η τηλεργασία μπορεί να αποτελεί ακόμα και αίτημα για εργαζόμενους σε συγκεκριμένους χώρους, το σύστημα δεν την προωθεί για να προστατέψει τους εργαζόμενους, αλλά για να διασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας ορισμένων εγκαταστάσεων άμεσα και για να ελαστικοποιήσει τις σχέσεις εργασίας σε βάθος χρόνου. Δεν είναι τυχαία η «βιασύνη» για αλλαγή του σχετικού νομικού πλαισίου σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, αναγνωρίζοντας ανοιχτά ότι χρησιμοποίησαν την «ευκαιρία» για να επιβάλουν ρυθμίσεις που δεν θα γίνονταν αποδεκτές από τους εργαζόμενους σε φυσιολογικές συνθήκες.
Με βάση το κλείσιμο των σχολείων που αποφασίστηκε από την Τετάρτη 11 Μάρτη, η ΠΝΠ που εκδόθηκε εκείνη τη μέρα προέβλεπε «άδεια ειδικού σκοπού» για τον ένα γονέα παιδιού που είναι γραμμένο σε παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό μέχρι και Γ’ γυμνασίου, υπό την προϋπόθεση ότι ο άλλος γονέας εργάζεται. Με τη δικαιολογία της «τριμερούς συμμετοχής στο έκτακτο και προσωρινό αυτό μέτρο», για κάθε 4 μέρες άδειας ειδικού σκοπού, η μία χρεώνεται από την κανονική άδεια του εργαζόμενου, ενώ το κράτος επιδοτεί μία ακόμα μέρα, με ενδεχόμενο τελικά να αυξηθεί αυτή η επιδότηση προκειμένου να μη χρεωθεί στον εργοδότη.
Πρόσθετα κωλύματα στην άδεια ειδικού σκοπού προβλέπονται για τους εργαζόμενους σε μια σειρά χώρους δουλειάς. Για υγειονομικούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, εργαζόμενους σε προνοιακούς φορείς και στον ΕΟΠΥΥ, καθώς και επιχειρήσεις παραγωγής, μεταφοράς και εφοδιασμού ενέργειας, ύδρευσης, καυσίμων, φαρμάκων και παραϊατρικού υλικού απαιτείται αιτιολογημένη απόφαση της διοίκησης για τη χορήγηση της άδειας. Στην περίπτωση των ΟΤΑ, η επόμενη ΠΝΠ (14/3) περιλαμβάνει πρόβλεψη για ανάθεση της καθαριότητας και της αποκομιδής και μεταφοράς σκουπιδιών σε ιδιώτες για 4 μήνες, αν το προσωπικό που απομένει μετά τη λήψη της άδειας ειδικού σκοπού «δεν επαρκεί για την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία τους».
Όπως αναμενόταν, ακόμα και μ’ αυτούς τους όρους, είναι πάμπολλες οι καταγγελίες για εργοδότες που αρνούνται την άδεια ειδικού σκοπού στους εργαζόμενους. Πέρα από το δημόσιο τομέα, αποκλειστικά στον οποίο αυτή η άδεια επεκτάθηκε και για γονείς μικρών παιδιών που δεν είναι γραμμένα σε σταθμό, στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι που δεν έχουν τρόπο φροντίδας των παιδιών (και πολύ περισσότερο σε καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας) εξαναγκάζονται να χρεώνονται εξ ολοκλήρου την κανονική τους άδεια ή/και άδεια άνευ αποδοχών. Πρόβλημα που θα ενταθεί καθώς το κλείσιμο των σχολείων αναμένεται να παραταθεί για πολύ καιρό, μετά την πρώτη παράταση μέχρι 10 Απρίλη. Ερωτηματικό είναι τι θα γίνει για τις μέρες που τα σχολεία θα έκλειναν για Πάσχα, καθώς η γενική λογική που διαπνέει τη διάταξη είναι ότι η άδεια ειδικού σκοπού αφορά τις μέρες που τα σχολεία θα λειτουργούσαν κανονικά, ενώ για τις υπόλοιπες «κόψτε το λαιμό σας».
Σε μια σειρά άρθρα και παραγράφους των ΠΝΠ προβλέπεται η παράταση των συμβάσεων ορισμένων κατηγοριών συμβασιούχων (για 2 μήνες των συμβασιούχων καθαριότητας σε διάφορα υπουργεία, για 4 μήνες των συμβασιούχων σε ανταποδοτικές υπηρεσίες των ΟΤΑ κ.ά.). Έκδηλη είναι η αγωνία να μην αμφισβητηθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας στο δημόσιο και να μην τεθεί ζήτημα μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Σε κάθε σχετική διάταξη αναπαράγεται αυτούσια η φράση: «Η παράταση των συμβάσεων σύμφωνα με το προηγούμενο εδάφιο δεν μεταβάλλει τον χαρακτήρα της σχέσης εργασίας, βάσει της οποίας προσλήφθηκαν οι απασχολούμενοι στις θέσεις αυτές».
Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις των υγειονομικών, τις οποίες «διαφημίζουν» τα κυβερνητικά στελέχη. Η πρώτη ΠΝΠ (25/2) προέβλεπε μόνο τη δυνατότητα μετακίνησης υγειονομικών σε άλλες περιοχές, αποδοχής εθελοντών και προσλήψεων ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού από τον ΕΟΔΥ για 4 μήνες. Με την επόμενη ΠΝΠ (11/3) δίνεται δυνατότητα προσλήψεων στο ΕΣΥ (και στην επόμενη σε στρατιωτικά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία και προνοιακούς φορείς), παράτασης συμβάσεων επικουρικών υγειονομικών για 4 μήνες και πρόσληψης συμβασιούχων στην Κ.Υ. του υπ. Υγείας επίσης για 4 μήνες και με γενικό χρονικό όριο τις 30/9/2020. Ακόμα και στην τελευταία ΠΝΠ και καθώς η επιδημία χειροτερεύει, προβλέπεται δυνατότητα πρόσληψης ανειδίκευτων γιατρών και παράτασης συμβάσεων ειδικευόμενων λοιμωξιολόγων, μόνο για 4 μήνες.
Και οι λεπτομέρειες των διατάξεων των ΠΝΠ που έγιναν με αφορμή τον κορονοϊό αποδεικνύουν ότι το σύστημα δεν ασχολείται στα σοβαρά με τον περιορισμό της διάδοσης και των συνεπειών της νόσου στους εργαζόμενους και το λαό, αλλά προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την πανδημία με σκοπό να μη χρεωθεί τις αποκλειστικά δικές του ευθύνες. Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μια υγειονομική λαίλαπα, η κυβέρνηση θέτει τις βάσεις για την αντεργατική λαίλαπα που έχει ξεκινήσει και θα φουντώσει το αμέσως επόμενο διάστημα.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούμε, από τώρα, με κάθε δυνατό τρόπο, ενάντια στα μέτρα που αξιοποιούν τον κορονοϊό για να προωθήσουν τον πιο βάρβαρο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Να μην αποδεχτούμε καμία απόλυση σε καμία περίπτωση. Να αντισταθούμε στην εκ περιτροπής εργασία, στις μετατροπές των συμβάσεων εργασίας, στην ελαστικοποίηση του ωραρίου, στο πετσόκομμα της άδειας, στις καθυστερήσεις και τις περικοπές μισθών κι επιδομάτων. Να διεκδικήσουμε πλήρη μισθολογική κι ασφαλιστική κάλυψη για όλο το διάστημα των «έκτακτων μέτρων». Να απαιτήσουμε διασφάλιση συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας σε κάθε χώρο δουλειάς. Ελεύθερη, πλήρη και δωρεάν πρόσβαση στην περίθαλψη όλων των βαθμίδων. Μαζικές προσλήψεις προσωπικού και μονιμοποίηση συμβασιούχων κι επικουρικών. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις και για όλο το διάστημα της ανεργίας.
Απέναντί μας είναι σίγουρο ότι θα βρούμε όλες τις δυνάμεις και όλους τους μηχανισμούς του συστήματος, που τώρα μας καλούν σε «ενότητα» με τους εκμεταλλευτές μας. Αυτούς που παίρνουν από τώρα τα μέτρα τους, βαθαίνοντας το καθεστώς της φασιστικοποίησης για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό-λαό. Αυτούς που μεταξύ άλλων, αποφάσισαν (στο άρθρο 12 της ΠΝΠ της 20/3) να αναστείλουν –τουλάχιστον μέχρι το τέλος Απρίλη– την απαγόρευση πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης κατά τη διάρκεια απεργίας. Γιατί ξέρουν καλά ότι οι δυνάμεις των εργαζόμενων μπορούν να βάλουν φραγμό στη δολοφονική πολιτική τους.
Οι διατάξεις των ΠΝΠ χτυπούν κάθε εργασιακό δικαίωμα, από το ωράριο και την άδεια μέχρι το ίδιο το δικαίωμα στη δουλειά και το μισθό, ενώ ούτε η απεργία δεν εξαιρείται. Ακόμα κι οι ελάχιστες διατάξεις που παρουσιάζονται σαν προστατευτικές για τους εργαζόμενους, στην πραγματικότητα επιδοτούν την εργοδοσία, επιχειρούν να μετριάσουν το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και προβλέπονται στο βαθμό που δεν έρχονται σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντεργατική κατεύθυνση. Η εφαρμογή τους, άλλωστε, περιορίζεται από τον αρνητικό συσχετισμό και την εργασιακή ζούγκλα που έτσι κι αλλιώς κυριαρχούσε και ενισχύεται από τη γενική κατεύθυνση στήριξης της εργοδοσίας από την κυβέρνηση. Οι περισσότερες ρυθμίσεις αφορούν σε διευκολύνσεις για το κεφάλαιο, είτε απέναντι στους εργαζόμενους είτε απέναντι στις υποχρεώσεις προς το κράτος (του), με τις δεύτερες να αποτελούν πιθανή δικαιολογία για τα επόμενα χτυπήματα στις κατακτήσεις λαού κι εργαζόμενων λόγω… κακών κρατικών οικονομικών.
Αναστολή συμβάσεων εργασίας: Μια πρόγευση απόλυσης
Στις επιχειρήσεις που έχουν οριστεί από το υπ. Οικονομικών ως «πληττόμενες από τον κορονοϊό» (δηλαδή όσες έχουν κλείσει με αποφάσεις της κυβέρνησης, αλλά και πολλές περισσότερες) δίνεται η δυνατότητα αναστολής των συμβάσεων εργασίας μέρους ή του συνόλου των εργαζόμενων σ’ αυτές, για τουλάχιστον ένα μήνα (τουλάχιστον μέχρι 20 Απρίλη) και με ενδεχόμενο παράτασης. Πρόκειται για μια «προσωρινή απόλυση», δηλαδή πλήρης κάλυψη της απαίτησης της εργοδοσίας να μην πληρώσει μισθούς (και ασφαλιστικές εισφορές) για όποιο κομμάτι του προσωπικού της επιλέγει. Ήδη από την απαγόρευση λειτουργίας που προβλεπόταν στην πρώτη ΠΝΠ, οι αντίστοιχοι εργοδότες επικαλέστηκαν «ανωτέρα βία» και σταμάτησαν να πληρώνουν μισθούς. Με την τελευταία ΠΝΠ, αυτή η αυθαιρεσία νομιμοποιείται για κάθε περίπτωση εργαζόμενου που δούλευε σε χώρο που έκλεισε και επεκτείνεται με τον πιο ελαστικό τρόπο.
Για τις επιχειρήσεις που έχουν κύριο Κωδικό Αριθμό Δραστηριότητας (ΚΑΔ) έναν από αυτούς που περιλαμβάνονται στη λίστα του υπ. Οικονομικών (345 δραστηριότητες μέχρι και 24/3), δίνεται απόλυτη δυνατότητα στον εργοδότη να αποφασίσει πόσους και ποιους εργαζόμενους χρειάζεται (διάβαζε μπορεί να εκμεταλλευτεί σ’ αυτή τη φάση), με τις υποχρεώσεις του προς τους υπόλοιπους να εξαφανίζονται. Οι εργαζόμενοι που θα παραμείνουν άλλωστε θα εξαναγκαστούν σε εξαντλητικά ωράρια για να καλύψουν και τους υπόλοιπους, καθώς η αναστολή υποχρέωσης καταχώρησης του ωραρίου στο σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» (από 11/3) καθώς και η δυνατότητα υπερωριακής απασχόλησης ακόμα κι αν έχουν εξαντληθεί τα ανώτατα όρια (από 14/3) έχει δώσει το πράσινο φως για αδιάκοπη εντατικοποίηση, ακόμα και στις (ελάχιστες) περιπτώσεις που οι υπερωρίες δηλώνονται και πληρώνονται. Οι δε επιχειρήσεις που δεν έχουν κύριο ΚΑΔ από τη λίστα, αλλά επιμέρους δραστηριότητές τους έχουν απαγορευτεί, εξακολουθούν να μπορούν να επικαλεστούν «ανωτέρα βία» και να μην πληρώνουν τους αντίστοιχους εργαζόμενους.
Για τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων με κύριο ΚΑΔ από τη λίστα, των οποίων η σύμβαση εργασίας αναστέλλεται από τον εργοδότη, προβλέπεται εφάπαξ «αποζημίωση ειδικού σκοπού», (που ορίστηκε στα 800€ με υπουργική απόφαση) και κάλυψη των ασφαλιστικών τους εισφορών από το κράτος με βάση το δηλωμένο μισθό τους.
Το πρώτο ζήτημα είναι ότι τα 800€ –που καλύπτουν διάστημα από έναν ως ενάμιση μήνα ανάλογα με την περίπτωση– μπορεί να είναι πολύ λιγότερα από το μισθό που χάνουν οι εργαζόμενοι και σε κάθε περίπτωση είναι πολύ λιγότερα από τις υποχρεώσεις που έχουν να καλύψουν και ειδικά σ’ αυτή την περίοδο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι πως προϋπόθεση για την είσπραξη του ποσού είναι ο εργοδότης να έχει δηλώσει αυτή την αναστολή της σύμβασης εργασίας. Καθώς οι συνέπειες για τους εργοδότες σε περίπτωση μη δήλωσης είναι μόνο ο αποκλεισμός τους από τα μέτρα προσωρινής αναστολής ή διευκόλυνσης πληρωμής οικονομικών υποχρεώσεών τους προς το κράτος, δημιουργείται ένα εκβιαστικό πλαίσιο προς αξιοποίηση. Ήδη από την πρώτη μέρα των σχετικών δηλώσεων, εμφανίστηκαν καταγγελίες για εργοδότες που απαιτούν από τους εργαζόμενους να τους δώσουν κομμάτι από τα 800€ σαν «αντάλλαγμα» για τη δήλωση.
Το τρίτο ζήτημα είναι ότι δυνατότητα δήλωσης έχουν μόνο οι επιχειρήσεις με κύριο ΚΑΔ που περιλαμβάνεται στη λίστα του υπ. Οικονομικών. Επομένως αποκλείονται όλοι οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν και δεν πληρώνονται λόγω απαγόρευσης λειτουργίας δευτερεύουσας δραστηριότητας της επιχείρησης (πχ. επιχείρηση με κύριο ΚΑΔ χονδρικό εμπόριο και δευτερεύον λιανικό εμπόριο –με τα καταστήματα λιανικής να έχουν κλείσει– ή εταιρία με φούρνους και καφετέριες, όπου λειτουργεί η κύρια δραστηριότητα –ο φούρνος– αλλά δεν λειτουργούν οι καφετέριες).
Τέλος, καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εργοδότες να εξαναγκάσουν εργαζόμενους να δουλεύουν κανονικά ενώ ταυτόχρονα τους δηλώνουν σε αναστολή για να μην πληρώσουν το μισθό τους, αφού οι εργαζόμενοι «θα πάρουν τα 800».
... Και οι κανονικές απολύσεις καλά κρατούν
Η κυβέρνηση, δια στόματος Μητσοτάκη την περασμένη εβδομάδα, υποστηρίζει ότι «όποιες απολύσεις γίνουν θα είναι παράνομες». Στην πραγματικότητα, η ΠΝΠ που υπέγραψε στις 20/3 προβλέπει ότι θεωρούνται άκυρες μόνο οι απολύσεις που έγιναν από 18 Μάρτη και μετά, και μόνο για επιχειρήσεις που η δραστηριότητά τους έχει απαγορευτεί με κρατική εντολή.
Άκυρες επίσης θεωρούνται οι απολύσεις που γίνονται με καταγγελία της σύμβασης εργασίας μετά τις 20 Μάρτη από εργοδότες που προχωρούν σε (μερική ή ολική) αναστολή συμβάσεων εργασίας και για όσο διάστημα ισχύει η αναστολή, με βάση τα προηγούμενα. Μετά την αναστολή, οι συγκεκριμένοι εργοδότες υποχρεούνται μόνο «να διατηρήσουν τον ίδιο αριθμό θέσεων εργασίας για χρονικό διάστημα ίσο με εκείνο της αναστολής». Με άλλα λόγια, όσο οι εργαζόμενοι δεν εργάζονται δεν μπορούν να απολυθούν!!!
Όσες απολύσεις έγιναν πριν τις 18 Μάρτη, οι οποίες υπολογίζονται σύμφωνα με το υπ. Εργασίας σε 41.000 (αλλά θα αποδειχτούν περισσότερες καθώς πολλοί έσπευσαν να απολύσουν και αργότερα δηλώνοντας προηγούμενη ημερομηνία), είναι καθ’ όλα «νόμιμες». Μάλιστα, η ΠΝΠ εντάσσει αυτούς τους απολυμένους στους δικαιούχους της «αποζημίωσης ειδικού σκοπού» (τα 800€), είτε έχασαν τη δουλειά τους με καταγγελία της σύμβασης εργασίας είτε με «οικειοθελή αποχώρηση». Ενώ λοιπόν σ’ αυτή την περίπτωση αναγνωρίζεται έμμεσα ότι οι «οικειοθελείς αποχωρήσεις» κρύβουν απόλυση μέσω εξαναγκασμού σε παραίτηση, αυτές οι μεθοδεύσεις νομιμοποιούνται ακόμα κι όταν οι τυπικές απολύσεις θεωρούνται άκυρες (δηλαδή μπορεί να ανατραπούν με απόφαση δικαστηρίου μετά από άγνωστο χρόνο και με ερωτηματικό αν ο εργοδότης πραγματικά θα υλοποιήσει την απόφαση).
Επιπλέον, η επιλογή της κυβέρνησης για υποχρέωση διατήρησης του αριθμού των θέσεων εργασίας –που υποτίθεται ότι διασφαλίζει κάτι– στην ουσία επιτρέπει (αν όχι παροτρύνει) την αντικατάσταση του προσωπικού με άλλους εργαζόμενους αμέσως μόλις τελειώσει η περίοδος αναστολής των συμβάσεων εργασίας και φυσικά με πολύ χειρότερους μισθούς, σε περιβάλλον σκληρών εκβιασμών. Ακόμα κι αυτή η υποχρέωση ισχύει για ένα μικρό διάστημα (ενός μήνα με τα σημερινά δεδομένα), μετά από το οποίο οι απολύσεις απελευθερώνονται.
Για 6 μήνες με το 48% του μισθού!
Εκ περιτροπής εργασία και μεταφορά προσωπικού, με πρόσχημα την ασφάλεια
Στο άρθρο 9 της πιο πρόσφατης ΠΝΠ (20/3) προβλέπεται η δυνατότητα οποιουδήποτε εργοδότη –ανεξάρτητα αν η επιχείρηση θεωρείται πληττόμενη από τον κορονοϊό ή όχι– να θέσει με μονομερή του απόφαση σε εκ περιτροπής εργασία τους εργαζόμενους, χωρίς καμία από τις προϋποθέσεις που ίσχυαν μέχρι σήμερα (αποδεδειγμένα περιορισμένη δραστηριότητα της επιχείρησης, διαβούλευση με εκπροσώπους των εργαζόμενων κ.ά.). Μόνη προϋπόθεση είναι η εκ περιτροπής εργασία να γίνεται ανά βδομάδα και να αφορά τουλάχιστον τους μισούς εργαζόμενους στην επιχείρηση. Επιτρέπεται η μείωση της δουλειάς μέχρι τις δυο βδομάδες το μήνα (με αντίστοιχη μείωση του μισθού, δηλαδή μέχρι και 52%) και για διάστημα 6 μηνών. Χαρακτηριστικό του τρόπου που κινείται η κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι το μέτρο ονομάζεται «λειτουργία επιχειρήσεων με προσωπικό ασφαλούς λειτουργίας» χωρίς να αναφέρει πουθενά τον όρο «εκ περιτροπής εργασία», ενώ προβλέπει υποχρέωση διατήρησης του αριθμού εργαζόμενων μόνο όμως για το διάστημα που επιβάλει την εκ περιτροπής εργασία.
Ανεξάρτητα αν η υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του μέτρου τελικά περιορίσει τη δυνατότητα αυτή «μόνο» στις «επιχειρήσεις που πλήττονται» ή/και μειώσει τη διάρκειά του, η πολιτική κατεύθυνση που παρέχει την «ευελιξία» στο κεφάλαιο να μετακυλίσει τις επιπτώσεις της κρίσης με αφορμή τον κορονοϊό στους εργαζόμενους παραμένει. Και τροφοδοτεί την εργοδοσία με μια σειρά εργαλεία και, κυρίως, με την πολιτική στήριξη κάθε είδους αυθαιρεσίας. Ο «παραδοσιακός» μηχανισμός επιβολής εκ περιτροπής εργασίας άλλωστε παραμένει σε ισχύ και είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθεί κατά κόρον το επόμενο διάστημα.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το άρθρο 10 της ίδιας ΠΝΠ, που επιτρέπει τη μεταφορά προσωπικού σε άλλη επιχείρηση στον ίδιο όμιλο, εφόσον πρόκειται για περίπτωση «που πλήττεται», χωρίς κανέναν περιορισμό πέραν της «διατήρησης, συνολικά, του ίδιου αριθμού εργαζόμενων». Επιτρέπεται δηλαδή η μεταφορά εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που μπορεί να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, με χειρότερες συλλογικές συμβάσεις, σε διαφορετικό αντικείμενο κ.ο.κ. και μάλιστα χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό, ούτε με απαγόρευση των απολύσεων.
Εξοντωτικά ωράρια για όσους παραμένουν στη δουλειά
Ήδη από τις ΠΝΠ της 11/3 και της 14/3, προωθήθηκε η καταστρατήγηση του ωραρίου σε όσους χώρους δουλειάς παραμένουν σε λειτουργία. Από την αναστολή υποχρέωσης καταχώρησης των ωρών εργασίας στο «ΕΡΓΑΝΗ» και τη δυνατότητα υπέρβασης των ανώτατων ορίων υπερωριακής απασχόλησης, μέχρι τη διεύρυνση του ωραρίου τροφοδοσίας επιχειρήσεων τροφίμων και τη δυνατότητα λειτουργίας Κυριακές και αργίες στην παραγωγή, μεταφορά και εφοδιασμό τροφίμων, καυσίμων, φαρμάκων και παραϊατρικού υλικού, το σκηνικό υπερεντατικοποίησης στήθηκε από νωρίς. Σ’ αυτό προστέθηκαν οι προβλέψεις της τελευταίας ΠΝΠ για τα σουπερμάρκετ, το ωράριο των οποίων αυξήθηκε κατά 1 ώρα τις καθημερινές και κατά 2 ώρες το Σάββατο, ενώ δίνεται στον υπ. Ανάπτυξης η δυνατότητα να κηρύξει υποχρεωτική (!) τη λειτουργία τους τις Κυριακές, όποιες και όπου θέλει, για διάστημα 6 μηνών.
Από την αρχή, οι εργαζόμενοι στα σουπερμάρκετ καταγγέλλουν εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς και αυθαιρεσίες (όπως η διακοπή της άδειας ειδικού σκοπού τα σαββατοκύριακα), με σκοπό οι εργοδότες να καρπωθούν την αυξημένη κίνηση αυτών των ημερών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στους εργαζόμενους. Η υποχρέωση Κυριακάτικης λειτουργίας –που υποστήριξε με εμφανή αγωνία ο Γεωργιάδης τις προηγούμενες μέρες– προωθεί τη μόνιμη και συνολική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας που επιδιώκει εδώ και αρκετά χρόνια το σύστημα, έχοντας ήδη πετύχει σοβαρό πλήγμα.
Την ελαστικοποίηση του ωραρίου και την εντατικοποίηση υπηρετεί γενικά και η λογική της εργασίας από απόσταση, με την οποία –επιπλέον– διατηρούνται οι εργαζόμενοι σε απόσταση και απομόνωση. Παρότι στη συγκεκριμένη φάση της πανδημίας του κορονοϊού, η τηλεργασία μπορεί να αποτελεί ακόμα και αίτημα για εργαζόμενους σε συγκεκριμένους χώρους, το σύστημα δεν την προωθεί για να προστατέψει τους εργαζόμενους, αλλά για να διασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας ορισμένων εγκαταστάσεων άμεσα και για να ελαστικοποιήσει τις σχέσεις εργασίας σε βάθος χρόνου. Δεν είναι τυχαία η «βιασύνη» για αλλαγή του σχετικού νομικού πλαισίου σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, αναγνωρίζοντας ανοιχτά ότι χρησιμοποίησαν την «ευκαιρία» για να επιβάλουν ρυθμίσεις που δεν θα γίνονταν αποδεκτές από τους εργαζόμενους σε φυσιολογικές συνθήκες.
Και το κλείσιμο των σχολείων χρεώνεται στους εργαζόμενους
Άδεια ειδικού σκοπού
Με βάση το κλείσιμο των σχολείων που αποφασίστηκε από την Τετάρτη 11 Μάρτη, η ΠΝΠ που εκδόθηκε εκείνη τη μέρα προέβλεπε «άδεια ειδικού σκοπού» για τον ένα γονέα παιδιού που είναι γραμμένο σε παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο, δημοτικό μέχρι και Γ’ γυμνασίου, υπό την προϋπόθεση ότι ο άλλος γονέας εργάζεται. Με τη δικαιολογία της «τριμερούς συμμετοχής στο έκτακτο και προσωρινό αυτό μέτρο», για κάθε 4 μέρες άδειας ειδικού σκοπού, η μία χρεώνεται από την κανονική άδεια του εργαζόμενου, ενώ το κράτος επιδοτεί μία ακόμα μέρα, με ενδεχόμενο τελικά να αυξηθεί αυτή η επιδότηση προκειμένου να μη χρεωθεί στον εργοδότη.
Πρόσθετα κωλύματα στην άδεια ειδικού σκοπού προβλέπονται για τους εργαζόμενους σε μια σειρά χώρους δουλειάς. Για υγειονομικούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, εργαζόμενους σε προνοιακούς φορείς και στον ΕΟΠΥΥ, καθώς και επιχειρήσεις παραγωγής, μεταφοράς και εφοδιασμού ενέργειας, ύδρευσης, καυσίμων, φαρμάκων και παραϊατρικού υλικού απαιτείται αιτιολογημένη απόφαση της διοίκησης για τη χορήγηση της άδειας. Στην περίπτωση των ΟΤΑ, η επόμενη ΠΝΠ (14/3) περιλαμβάνει πρόβλεψη για ανάθεση της καθαριότητας και της αποκομιδής και μεταφοράς σκουπιδιών σε ιδιώτες για 4 μήνες, αν το προσωπικό που απομένει μετά τη λήψη της άδειας ειδικού σκοπού «δεν επαρκεί για την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία τους».
Όπως αναμενόταν, ακόμα και μ’ αυτούς τους όρους, είναι πάμπολλες οι καταγγελίες για εργοδότες που αρνούνται την άδεια ειδικού σκοπού στους εργαζόμενους. Πέρα από το δημόσιο τομέα, αποκλειστικά στον οποίο αυτή η άδεια επεκτάθηκε και για γονείς μικρών παιδιών που δεν είναι γραμμένα σε σταθμό, στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι που δεν έχουν τρόπο φροντίδας των παιδιών (και πολύ περισσότερο σε καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας) εξαναγκάζονται να χρεώνονται εξ ολοκλήρου την κανονική τους άδεια ή/και άδεια άνευ αποδοχών. Πρόβλημα που θα ενταθεί καθώς το κλείσιμο των σχολείων αναμένεται να παραταθεί για πολύ καιρό, μετά την πρώτη παράταση μέχρι 10 Απρίλη. Ερωτηματικό είναι τι θα γίνει για τις μέρες που τα σχολεία θα έκλειναν για Πάσχα, καθώς η γενική λογική που διαπνέει τη διάταξη είναι ότι η άδεια ειδικού σκοπού αφορά τις μέρες που τα σχολεία θα λειτουργούσαν κανονικά, ενώ για τις υπόλοιπες «κόψτε το λαιμό σας».
Η ελαστική εργασία... άθικτη από τον ιό
Σε μια σειρά άρθρα και παραγράφους των ΠΝΠ προβλέπεται η παράταση των συμβάσεων ορισμένων κατηγοριών συμβασιούχων (για 2 μήνες των συμβασιούχων καθαριότητας σε διάφορα υπουργεία, για 4 μήνες των συμβασιούχων σε ανταποδοτικές υπηρεσίες των ΟΤΑ κ.ά.). Έκδηλη είναι η αγωνία να μην αμφισβητηθούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας στο δημόσιο και να μην τεθεί ζήτημα μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Σε κάθε σχετική διάταξη αναπαράγεται αυτούσια η φράση: «Η παράταση των συμβάσεων σύμφωνα με το προηγούμενο εδάφιο δεν μεταβάλλει τον χαρακτήρα της σχέσης εργασίας, βάσει της οποίας προσλήφθηκαν οι απασχολούμενοι στις θέσεις αυτές».
Το ίδιο ισχύει και για τις περιπτώσεις των υγειονομικών, τις οποίες «διαφημίζουν» τα κυβερνητικά στελέχη. Η πρώτη ΠΝΠ (25/2) προέβλεπε μόνο τη δυνατότητα μετακίνησης υγειονομικών σε άλλες περιοχές, αποδοχής εθελοντών και προσλήψεων ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού από τον ΕΟΔΥ για 4 μήνες. Με την επόμενη ΠΝΠ (11/3) δίνεται δυνατότητα προσλήψεων στο ΕΣΥ (και στην επόμενη σε στρατιωτικά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία και προνοιακούς φορείς), παράτασης συμβάσεων επικουρικών υγειονομικών για 4 μήνες και πρόσληψης συμβασιούχων στην Κ.Υ. του υπ. Υγείας επίσης για 4 μήνες και με γενικό χρονικό όριο τις 30/9/2020. Ακόμα και στην τελευταία ΠΝΠ και καθώς η επιδημία χειροτερεύει, προβλέπεται δυνατότητα πρόσληψης ανειδίκευτων γιατρών και παράτασης συμβάσεων ειδικευόμενων λοιμωξιολόγων, μόνο για 4 μήνες.
Να μην αναστείλουμε τους αγώνες - Να μην απομονώσουμε τις αντιστάσεις μας
Και οι λεπτομέρειες των διατάξεων των ΠΝΠ που έγιναν με αφορμή τον κορονοϊό αποδεικνύουν ότι το σύστημα δεν ασχολείται στα σοβαρά με τον περιορισμό της διάδοσης και των συνεπειών της νόσου στους εργαζόμενους και το λαό, αλλά προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά την πανδημία με σκοπό να μη χρεωθεί τις αποκλειστικά δικές του ευθύνες. Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μια υγειονομική λαίλαπα, η κυβέρνηση θέτει τις βάσεις για την αντεργατική λαίλαπα που έχει ξεκινήσει και θα φουντώσει το αμέσως επόμενο διάστημα.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούμε, από τώρα, με κάθε δυνατό τρόπο, ενάντια στα μέτρα που αξιοποιούν τον κορονοϊό για να προωθήσουν τον πιο βάρβαρο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Να μην αποδεχτούμε καμία απόλυση σε καμία περίπτωση. Να αντισταθούμε στην εκ περιτροπής εργασία, στις μετατροπές των συμβάσεων εργασίας, στην ελαστικοποίηση του ωραρίου, στο πετσόκομμα της άδειας, στις καθυστερήσεις και τις περικοπές μισθών κι επιδομάτων. Να διεκδικήσουμε πλήρη μισθολογική κι ασφαλιστική κάλυψη για όλο το διάστημα των «έκτακτων μέτρων». Να απαιτήσουμε διασφάλιση συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας σε κάθε χώρο δουλειάς. Ελεύθερη, πλήρη και δωρεάν πρόσβαση στην περίθαλψη όλων των βαθμίδων. Μαζικές προσλήψεις προσωπικού και μονιμοποίηση συμβασιούχων κι επικουρικών. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις και για όλο το διάστημα της ανεργίας.
Απέναντί μας είναι σίγουρο ότι θα βρούμε όλες τις δυνάμεις και όλους τους μηχανισμούς του συστήματος, που τώρα μας καλούν σε «ενότητα» με τους εκμεταλλευτές μας. Αυτούς που παίρνουν από τώρα τα μέτρα τους, βαθαίνοντας το καθεστώς της φασιστικοποίησης για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό-λαό. Αυτούς που μεταξύ άλλων, αποφάσισαν (στο άρθρο 12 της ΠΝΠ της 20/3) να αναστείλουν –τουλάχιστον μέχρι το τέλος Απρίλη– την απαγόρευση πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης κατά τη διάρκεια απεργίας. Γιατί ξέρουν καλά ότι οι δυνάμεις των εργαζόμενων μπορούν να βάλουν φραγμό στη δολοφονική πολιτική τους.
